“Ja, de Zwitsersche, het was voor mij natuurlijk een openbaring, ik schrok er ook wel een beetje van. Ik kan je wel zeggen, je moest verduiveld hard werken. Er werd je niks cadeau gegeven, als jongetje van 16. Het was behoorlijk aanpakken en ze betaalden ook erg goed, want voor een jongetje van mijn leeftijd 45 gulden in de week, vond ik een hele aardige betaling, in 1953.”
“Het ontstaan van de suikerpotten, ik weet niet of ik dat helemaal weet, maar dat is eigenlijk ontstaan, doordat mijn opa, in militaire dienst in de wapenkamer zat. Toen is hij op het idee gekomen van de suikerpotten”. “Opa was van oorsprong koperslager … en wat hij ook maakte, dat waren kroonluchters, van die echte grote koperen kroonluchters, voor de kerken”.
De Elva was in het interbellum één van de vele carosseriebouwers in Den Haag. De Elva leverde carosserieën aan diverse bekende bedrijven, waaronder Hus, Beekman en wasserij Jasmijn.
” Als lopende melkboer had je het niet gemakkelijk. Vroeger liepen er in sommige straten wel 15 verschillende melkboeren! De concurrentie was moordend. De melkboeren die bij de Sierkan werkten moesten adressen doorgeven van mensen die in de straten waar ze liepen gingen verhuizen. Dan stond er al hun wagen klaar met heet water om het huis voor de nieuwe bewoner alvast schoon en netjes te maken…”
” sommigen wilden een hele emmer met 5 l melk! Dan moesten we oppassen, want de mensen zetten dan een streepje bij de 5 l grens van en naar, maar – verschoof nogal eens en altijd naar boven natuurlijk”.
Op donderdag 1 juli werd de eerste fase van het wetenschappelijk onderzoek naar de economische geschiedenis van Den Haag afgerond. Het verslag van deze Verkenning werd door SHIE-voorzitter de heer J.J. Havelaar aangeboden aan de heer H.P.M. Kool, wethouder Sociale Zaken, Werkgelegenheid en Economie en de heer G. Zandsteeg, algemeen directeur Kamer van Koophandel Den Haag.
Het bedrijf Van der Heem was van 1926 t/m 1966 gevestigd in Den Haag. In 1966 werd een groot deel van het bedrijf door Philips overgenomen. Ondanks het feit dat er in die jaren ruim 2.500 mensen werkten, is het bedrijf zelf niet erg bekend. Toch kan men stellen dat wat Philips voor Eindhoven is, Van der Heem voor Den Haag was. De producten die bij Van der Heem vandaan kwamen kent vrijwel iedereen onder de merknaam ERRES.
“IJstaarten. Daar zijn wij toen mee begonnen en die vlogen weg. Ik heb toen nog in een kerstweekend 800 van die taarten moeten bezorgen. Al die melkboeren kregen een briefje mee die konden het opgeven wie een ijstaart moest. Dat liep als een trein. Elke zondag had ik er wel een stuk of 12 tot 15. En dat is dan zo typisch. Die man gaat weg en de ijstaarten zakten in. Dat was bij de Sierkan heel gek als de kwaliteit verminderde, dat hadden we bij de kaas ook, we hadden toen een goede kaasverkoper en die kaas liep als een trein bij ons – Loos was dat in de Van Galenstraat, later kwam er een vrouw – dat was mevrouw Huisman – een vriendinnetje van de directeur? – ja die had natuurlijk geen verstand van kaas en dan kreeg je mindere kwaliteit en de verkoop zakte. Dat is heel gek want De Sierkan dat was kwaliteit!”
In het kader van het project MijnDenHaag* van het Haags Historisch Museum worden al twee jaar Hagenaars uitgenodigd om met ‘eigen historische voorwerpen’ naar het museum te komen. Hun verhalen en objecten vormen het uitgangspunt van deze eerste tentoonstelling binnen het project, waarin de bedrijvigheid in de stad centraal staat.
Vaag zichtbaar en door boorgaten gemarkeerd zijn de woorden wasschen, stoomen en verven te lezen op de gevel aan de Geestbrugkade 35. Onder de daklijst zijn de afdrukken van de letters van De Zwitsersche duidelijker en met wat moeite zijn de flankerende jaartallen 1897 en 1937 te herleiden.
“Keurig netjes in het pak. Hij moest een pet op van de Sierkan en als hij bij de klant aan de deur kwam, was het handje aan de pet en ‘goedemorgen’. Dan was de man ’s middags om een uur of twee a drie klaar. Dan wist Piet, het paard, het al en mijn vader kroop op de bok en die ging zo in het hoekje zitten en die viel in slaap en Piet bracht hem wel terug. Nou en dan begon het ritueel opnieuw dan moest al het lege flessenmateriaal in een bepaalde richting van de fabriek. Daar moest schoongemaakt worden, die bussen. Eer dat die man thuis was, was het vier uur – half vijf en dan zakte hij als een kaartenhuis in elkaar”.