Weinigen zullen weten dat het postkantoor aan de Fahrenheitstraat 337 oorspronkelijk gebouwd is voor de haarden- en kachelfabriek van Jan Jaarsma. Een bijzonder pand, dat de monumentenstatus verdient.
Aan de Vliet bij Leidschendam zat de firma ALPA, een fabriek die pannensponzen, koperen pannenlappen en staalwol van staatdraad maakte. De start van het bedrijf lag in de beton- en balkijzerhandel. Na de overname van een pannensponzenfabriek in Zaandam wijzigde het product aan de Veursestraatweg. Tot ver over de grenzen werd de befaamde pannenspons geleverd. In 1968 sloot de fabriek haar deuren.
Distilleerderij Mobach heeft ruim honderd jaar bestaan, maar is nu volledig vergeten. Met moeite is een deel van de historie van dit bedrijf te reconstrueren, maar er blijven vele vragen over.
“Kraan 1 die loste door de jaren heen kolen ten behoeve van de energiecentrale die werden dan met zolderschuiten, nee het waren een soort bakken. Die waren een meter of 25 lang, een meter of drieënhalf breed en die hadden een hele geringe diepgang, want ze moesten natuurlijk vanuit de Laakhaven door al die grachtjes heen naar de Constant Rebecquestraat. Die kolen kwamen uit Engeland vandaan in de volksmond heette dat bries. Dat waren hele fijne kolen”.
Onverwacht dook deze reclame achter een voorzetwandje in een winkelportiekje op. Een bijzondere geschildere reclame, op hout, die door zijn kwetsbare positie en unieke status werd gerestaureerd.
Aan de Bierkade ligt de Hendrina Johanna aangemeerd. Aangekocht en gerestaureerd door Stichting De Ooievaart. De Haagvaarder was zeer geschikt voor goederenvervoer op het Haagse ondiepe water met de smalle en lage bruggen.
De in 1936 gehouden Residentieweek was bedoeld om de ondernemingslust te prikkelen en de ‘geestelijke malaise’ te bestrijden. Met een bedrijvenoptocht moest het “Haagsche Bedrijfsleven in al zijn geledingen” getoond worden.
“Ik ben in 1946 bij die harmonie terechtgekomen. Ze hebben gewoon gezegd je moet maar gaan leren en dat is gebeurd en ik doe het nog, speel klarinet, die was behoorlijk groot. Wij gingen elk jaar naar een bedrijf in Nederland, heel veel jaren hebben we dat gedaan; van harmonie naar harmonie, allemaal bedrijfsorkesten, Calvé had er een, Stork had er een, Bendien, Swift, de Arnhemse tramwegen, de Zaanstreek er waren er een heleboel. Om beurten moesten ze dat organiseren. De Sierkan heeft dat georganiseerd in 1954, altijd op hemelvaartsdag, want dat was de enige dag dat de Sierkanmensen vrij waren. Bij elk jubileum waren wij op straat. Als je de boekjes leest hoeveel jubilarissen er waren. Dat gebeurde allemaal om etenstijd…. en oefenen anders kreeg je weer een standje van de dirigent van gooi dat ding dan onder de tram als je niet studeert, want zo ging dat vroeger. Dan liep je soms huilend weg”.
Hagenaar Leendert Sillevis bezat een beurtvaartbedrijf op Dordrecht. Zijn nazaten breidden het bedrijf gestaag uit. Achter de naam Sillevis schuilt een verleden van transporteurs, vastgoedbezitters en patentoliefabrikanten.
In 1912 was nog 65% van de telefoonabonnees aangesloten via bovengrondse lijnen met de kenmerkende telefoontorens. Het bovengrondse net werd langzaam afgebouwd en in 1931 is vrijwel het gehele telefoonnet ondergronds. Daarmee verdwenen ook de telefoontorens.