In oktober 1860 ging een circulaire rond onder de “voorname ingezetenen” van Den Haag voor de oprichting van een brood- en meelfabriek. De drijfveer was om bewoners de zekerheid te geven dat de “artikelen van voeding van eene goede hoedanigheid en zuiverheid zijn”.
Wie kent h’m niet, de Rijam agenda? Het was een product van de bekende binderij Van Rijmenam. Een industrieel bedrijf dat al in 1897 van zich deed spreken. Een typisch Haags bedrijf, dat onderdeel uitmaakte van de belangrijke grafische sector.
In 1932 begon Leonardo Zuliani zijn eigen terrazzobedrijf. Hij betrok een werkplaats gelegen langs het water van het Laakkanaal aan de Viaductweg. Het bedrijf groeide gestaag, er was werk genoeg. Aanrechtbladen voor keukens, badkamervloeren, trappen en balkonvloeren was het belangrijkste werk. Ook grotere klussen nam men aan. Het bedrijf legde vloeren in het Gemeentemuseum in Den Haag en in museum Boymans Van Beuningen.
De aanleg van de Laakhaven vond plaats in de periode 1899 tot ca.1920. In de eerste fase bereikte het graafwerk de Rijswijkseweg. Hier kwam een draaibrug met het eerste brugwachtershuisje van de Laakhaven, dit alles kwam in 1901 gereed. In 1905 en begin jaren 20 volgde de aanleg van de Leeghwaterbrug en als laatste de Calandbrug.
Azijn, te vinden in elk huishouden, is eeuwenlang voornamelijk een bijproduct geweest van bierbrouwerijen. Waarbij het soms een aparte bedrijfstak van een brouwerij werd. Zo ook in Den Haag waar Brouwerij De Drie Kruisen aan de Prinsengracht al vroeg in de 19de eeuw een aparte azijnmakerij had. Eerst onder de naam De Maarschalksstaf, en later als De Ooijevaar, gaat deze azijnmakerij in 1911 mét de brouwerij ten onder. Maar in de 19de eeuw komen er al meerdere kleine azijnmakerijen in de stad, los van een brouwerij.
In het Uitbreidingsplan Fruitweg uit 1954 wordt het gebied rondom de Fruitweg tot industrieterrein bestemd. Met dit Uitbreidingsplan ontstond een nieuw bedrijventerrein. De straten van het industrieterrein kregen namen die aan de techniek waren ontleend. De Philips Telecommunicatiefabriek aan de Televisiestraat vestigde zich in 1958 als één van de laatste grote bedrijven in de industriewijk.
Loek Blok(1930) begon in 1953 in een schuurtje bij het huis van zijn ouders met het maken van lampenkappen. Hij wilde, na zijn diensttijd, graag voor zichzelf beginnen en van een lening van 60 gulden kocht hij een lasmachine. Hij boog metaaldraad in vorm en laste die tot lampenkappen. Op de fiets bracht hij ze weg naar vrouwen die stof rond de kappen naaiden voordat ze in de lampenwinkels werden verkocht
Hobbelige straten, glibberige keien, geratel van banden over oude klinkerwegen, wie heeft er geen herinneringen aan? Ongemak, maar ook historie, die onlosmakelijk bij het industriële landschap hoort. Deze stoffering van het straatbeeld, dit stedelijk tapijt, verdwijnt in rap tempo en soms ongemerkt.
De omgeving van station Hollands Spoor, aan de Laakhaven zijde, staat de laatste tijd in de warme belangstelling van ontwikkelaars. Het voormalige Stationspostkantoor aan de Waldorpstraat is onderdeel van de grootse plannen voor het gebied. Een oude bekende, PostNL, keert terug in het gebouw.
De eerste keer als je de naam Was de Wit hoort, denk je meteen aan een wasserij, zoals er meer waren langs de Vliet. Het bleek echter een hele andere tak van productie te zijn, namelijk was en wasproducten. Het bedrijf van Dirk de Wit, afkomstig uit de Beemster groeide en bloeide langs de Trekvliet in Rijswijk en de Vliet in Voorburg en keerde in 1977 terug naar zijn oorsprong als onderdeel van het wereldconcern Paramelt.