Egon F. Eriksson van het hoofdkantoor van R.S. Stokvis & Zonen N.V. te Rotterdam zag op ‘de Parijsche salon’ van 1946 voor het eerst de Vélo Solex, een eenvoudig vervoermiddel. Hij wist het direct, dat is iets voor Nederland.
Tachtig jaar lang werden er aan het Westeinde door de familie Cuijpers piano’s vervaardigd. Rond 1910 wel zo’n 300 stuks per jaar. Niets is er overgebleven van deze fabriek.
Van het eerste als zodanig ontworpen industriegebied van Nederland, de Laakhaven, resteert weinig industrieel erfgoed meer.
In de nieuwe SHIE-publicatie passeren 20 voorbeelden van geslaagd hergebruik van industrieel erfgoed de revue.
Carosseriefabriek Pennock was een van de legendarische namen in Den Haag. De firma maakte op basis van aangeleverde chassis luxe auto’s voor de zeer welgestelden.
De Haagse Fridorfabriek maakte naam met de innovatieve Stichmaster met elektrische aandrijving, een moderne naaimachine die onder licentie werd gebouwd. De eerste exemplaren kwamen in 1949 op de markt, maar nog geen tien jaar ging de fabriek aan succes ten onder.
De ondernemer Cornelis Soetens kwam via Brabant en Parijs in Den Haag, waar hij in 1842 een fabriek voor dakbedekking in de Binckhorst opende. Soetens kwam daarna met een voorstel van asphaltbanen voor diligences…
Toen in de jaren 50 van de vorige eeuw het tekort aan arbeidskrachten toenam, ging de Haagse sigarettenfabriek Ed. Laurens op zoek naar geschikte arbeiders uit andere landen. De eersten Turkse arbeiders kwamen in 1964. Eind jaren 60 werden vooral vrouwen geworven uit het toenmalige Joegoslavië.
In de Binckhorst is op een aantal locaties het industriële karakter nog duidelijk aanwezig. Eén van de meest spraakmakende voorbeelden hiervan is de locatie van de Haagse Asfalt Centrale met de betoncentrale aan één van de Binckhorsthavens. De site is zonder meer één van de laatste grootschalige industriële vestigingen in de stad.
