Het bedrijf Van der Heem was van 1926 t/m 1966 gevestigd in Den Haag. In 1966 werd een groot deel van het bedrijf door Philips overgenomen. Ondanks het feit dat er in die jaren ruim 2.500 mensen werkten, is het bedrijf zelf niet erg bekend. Toch kan men stellen dat wat Philips voor Eindhoven is, Van der Heem voor Den Haag was. De producten die bij Van der Heem vandaan kwamen kent vrijwel iedereen onder de merknaam ERRES.
“IJstaarten. Daar zijn wij toen mee begonnen en die vlogen weg. Ik heb toen nog in een kerstweekend 800 van die taarten moeten bezorgen. Al die melkboeren kregen een briefje mee die konden het opgeven wie een ijstaart moest. Dat liep als een trein. Elke zondag had ik er wel een stuk of 12 tot 15. En dat is dan zo typisch. Die man gaat weg en de ijstaarten zakten in. Dat was bij de Sierkan heel gek als de kwaliteit verminderde, dat hadden we bij de kaas ook, we hadden toen een goede kaasverkoper en die kaas liep als een trein bij ons – Loos was dat in de Van Galenstraat, later kwam er een vrouw – dat was mevrouw Huisman – een vriendinnetje van de directeur? – ja die had natuurlijk geen verstand van kaas en dan kreeg je mindere kwaliteit en de verkoop zakte. Dat is heel gek want De Sierkan dat was kwaliteit!”
In het kader van het project MijnDenHaag* van het Haags Historisch Museum worden al twee jaar Hagenaars uitgenodigd om met ‘eigen historische voorwerpen’ naar het museum te komen. Hun verhalen en objecten vormen het uitgangspunt van deze eerste tentoonstelling binnen het project, waarin de bedrijvigheid in de stad centraal staat.
Vaag zichtbaar en door boorgaten gemarkeerd zijn de woorden wasschen, stoomen en verven te lezen op de gevel aan de Geestbrugkade 35. Onder de daklijst zijn de afdrukken van de letters van De Zwitsersche duidelijker en met wat moeite zijn de flankerende jaartallen 1897 en 1937 te herleiden.
“Keurig netjes in het pak. Hij moest een pet op van de Sierkan en als hij bij de klant aan de deur kwam, was het handje aan de pet en ‘goedemorgen’. Dan was de man ’s middags om een uur of twee a drie klaar. Dan wist Piet, het paard, het al en mijn vader kroop op de bok en die ging zo in het hoekje zitten en die viel in slaap en Piet bracht hem wel terug. Nou en dan begon het ritueel opnieuw dan moest al het lege flessenmateriaal in een bepaalde richting van de fabriek. Daar moest schoongemaakt worden, die bussen. Eer dat die man thuis was, was het vier uur – half vijf en dan zakte hij als een kaartenhuis in elkaar”.
Het binnenterrein tussen Bilderdijkstraat en Toussaintkade herbergt nog altijd restanten van één van de voormalige Haagse bakkerijen. Het bedrijf was een product van een reeks fusie en liquidaties van bakkerijen en was hier tot 1973 gevestigd. Het verhaal begint met de Haagsche broodfabriek die zich 1867 aan de Bilderdijkstraat vestigde. Het eindigt met de fusie met de firma Hus in 1971 en enkele jaren het sluiten van de bakkerij.
“Ja, ik weet het nog goed, want ik heb mijn vader geholpen in de wijk aan de Schenkkade met vele zijstraten. Mijn vader was elke ochtend om 06.30 uur bij zijn eerste klanten waar hij een briefje op de mat vond en waar hij zijn bestelling kon neerzetten. Hij bevoorraadde ook de school in die wijk met ‘kleine’ melk. Er was toen nog geen koelkast, dus was alles lauw en warm in de zomer. Van menig klant had hij ook de huissleutel. Toen nog de loper die op elk slot paste zodat hij ook daar de opgegeven bestelling kon neerzetten. Vaak liep hij de trappen wel drie keer op per klant met een grote mand aan zijn arm gevuld met boterkaas, eieren, jam van de Betuwe (Tielse Flip), melk; er zat vaak niet in wat de klant wilde.”
Onderdeel van een brede gevel aan het schoolplein van Haganum waarop 21 muurreclames zijn ontdekt. Hiervan zullen er in totaal een zestal worden gerestaureerd. Deze twee zijn de eerste die gereed zijn gekomen.
25 april 2009 werd de restauratie op feestelijke wijze afgerond. De reclame van het historische jenevermerk Rynbende is één van de weinige nog bestaande geschilderde muurreclames van een landelijk bekend merk.
“Op de Pretoriusstraat was geen werkplaats, dat was alleen opslag. Daar waren de hokken voor graniet, de hokken voor cement. ’s Morgens pakte je daar al je spullen. En dat werd of weggebracht, of je huurde een bakfiets”.”Wij werkten veel, zeg maar bij de mensen thuis. Een douchebak maakte je gewoon ter plekke. Dus je stortte het beton en dan het graniet er overheen”.