Wij maakten telecommunicatie apparatuur, dat zijn relais, kiezers en allerlei elektrische apparaatjes en die moesten met draadjes aan elkaar verbonden worden. En die draadjes werden gebundeld tot een draadboom en die draadbomen moesten eerst getekend worden, eerst opgemeten en dan kwam er een tekening tevoorschijn. Een hele grote tekening en die werd naar de fabriek gestuurd en die spijkerden die tekeningen dan op een plank.
De platenkoffers zelf maken is begonnen in Leidschendam, in de oude dokterspraktijk van dokter van der Stam, een hele bekende huisarts in Leidschendam aan de Voorburgseweg in een heel kleine ruimte. Nou daar werden de eerste kistjes gemaakt, die overtrokken werden met een velletje zelfklevend kunststof.
Eén van de laatste authentieke bedrijven die in de oude Laakhaven stand wist te houden tegen de verdrukking in van de revitalisering begin jaren 90 was de steenhouwerij van de firma Bakker aan de Waldorpstraat.
“De voorbereidingen van de kraan, de complete kokerligger werd gemaakt, wielkasten, alles werd uitgelijnd, het werd gestraald, het werd geverfd en als dat helemaal geverfd en gestraald was, ging dat compleet op een platte wagen met een trekker. Dat werd aan de Fruitweg helemaal geassembleerd. Dan werden dus de bedradingen, de rails, de motoren werden erop geplaatst en als die dan helemaal klaar was dan werd ie getest. Nou als dat dan helemaal klaar was dan werd er een vrachtwagen geregeld om dat te verplaatsen.”
Dankzij de oproep van de SHIE voor verhalen van de werkvloer melden zich nog steeds interessante mensen met een bijzonder werkverleden. Deze Echo van de werkvloer vertelt het verhaal van de heer J. Bakker, die als specialist op het gebied van de gastechniek werkzaam was bij de Gasstichting. Dit was één van de vele landelijk opererende instellingen, die dichtbij de centrale overheid, in Den Haag gevestigd was.
Ik moest die apparaten die d’r stonden, die werden dan dwars in een bank gelegd en dan kreeg je draden die allemaal al aan elkaar zaten, kabels, met allemaal verschillende kleurtjes en die moest je erin solderen. In die stiften daar zaten drie gaatjes dus dat moest bijvoorbeeld in het achterste gaatje gesoldeerd worden en die in het voorste gaatje. Daar kreeg je dan een dag voor, acht uur en als je dat in zes deed dan kreeg je acht uur uitbetaald. Dus als je handig was en je een beetje ingewerkt was, omdat ik bij Siemens had gewerkt was ik al een beetje met dat spul vertrouwd geraakt, dus ik verdiende al heel snel f 30,-,
De publiciteit rond het jubileum van de SHIE in februari 2019 en de aandacht voor het project Echo’s van de werkvloer leverde verschillende reacties op. Uit diverse hoeken meldde zich mensen, die interessante informatie over het Haagse industriële verleden konden verstrekken. Eén van hen was de heer Blom uit Laak. Hij woont nog steeds op de plek waar zijn ouders begonnen en van waaruit zijn vader werk zocht als los werkman. Zelf ging hij al vroeg met hem mee en vond in de Laakhaven zijn eerste vaste baan bij de handelsonderneming Gevamo (Gebroeders Van Mourik)
“Mijn vader is begonnen met dit soort auto’s [vrachtwagen met kipper] te bouwen. Na de oorlog was dat helemaal in, al die zandbedrijven, die nu niet meer bestaan, Knijnenburg is er nog de grootste van overgebleven, die kochten toen allemaal GMC’s, dat waren legerauto’s en die werden dan verzwaard en er werd meestal een nieuwe cabine op gezet. Die voorkant is originele dump, maar die hele cabine, een houten cabine, die werd in Nederland gemaakt. Daar reden heel veel auto’s mee rond”.
Het onderzoek naar de firma De Grinnell leverde nog een vierde werknemer op, Hans de Wit, die nog steeds actief is in het vak met zijn eigen bedrijf De Wit Project Engineering. Op 2 juni 2017 vond het interview plaats in Pijnacker.
De firma De Grinnell is één van de grotere bedrijven die de Binckhorst kende. Door een eerste interview in 2016 met twee oud-werknemers raakte de SHIE vanzelf in contact met andere oud-werknemers. In mei 2017 spraken we de heer Timmermans, die ruim 20 jaar bij het bedrijf werkte.