Betalingsverkeer begin 20e eeuw
Aan het begin van de twintigste eeuw verstrekten banken alleen betaalrekeningen aan kapitaalkrachtige bedrijven en particulieren. De eenvoudige middenstander en de gewone werknemer waren verplicht hun betalingen contant of met wissels te verrichten. De vraag naar een giraal betalingssysteem werd steeds sterker.
Lang werd hierover in de politiek gebakkeleid, maar uiteindelijk werd besloten het Staatsbedrijf der PTT uit te breiden met een girodienst.

Oprichting PCGD
Een zo omvangrijke organisatie moest terdege worden voorbereid. In het pand aan de Haagse van Speijkstraat 14 vond deze voorbereiding plaats. Dit resulteerde op 16 januari 1918 in de oprichting van de 'Postchèque- en Girodienst', toen nog gespeld met een ` op de e van chèque. Meestal werd echter de afkorting PCGD gebruikt.
In dit prille begin waren er zo'n 4000 rekeninghouders en 167 personeelsleden met aan het hoofd directeur M.G. de Bloeme.

Centralisatie in Den Haag
De administratie van deze rekeningen werd eerst nog decentraal op de postkantoren gevoerd, in die tijd zo'n 370. Al snel bleek dit te onhandig en vanaf 1923 vond het beheer van alle rekeningen centraal in Den Haag plaats. De postkantoren bleven alleen de lokethandelingen verrichten.
De groei van rekeninghouders was zo groot dat vanaf 1956 ook centrale girokantoren werden geopend in Arnhem, Leeuwarden en Amsterdam. Tegenwoordig heeft Den Haag geen centraal girokantoor meer, maar vindt de verwerking van het girale verkeer alleen nog maar plaats in Arnhem.

Van PCGD tot ING Bank
De PCGD fuseerde op 1 januari 1979 met de sinds 1916 bestaande Amsterdamse Gemeentegiro. Exact 7 jaar later gingen de PCGD en de Rijkspostspaarbank (sinds 1881) samen verder onder de naam Postbank. In 1989 werd de Postbank samengevoegd met de NMB, aanvankelijk onder de naam NMB-Postbank-groep. Sinds 1991 heet deze combinatie ING Bank